Όταν το Τέλος Γίνεται Ορατό ...

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος  

Κανείς θα ήταν ευτυχής αν αυτή η διαπίστωση ήταν λανθασμένη αλλά όλες οι ενδείξεις την υποστηρίζουν. Ακόμη και τα μεγάλα ΜΜΕ που είναι γνωστά για τους δεσμούς τους με το πολιτικό κατεστημένο αρχίζουν να αποστασιοποιούνται σαν να πηδούν από το βυθιζόμενο καράβι Ελληνική Δημοκρατία. Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει.

Πέρα από όλους τους λαϊκισμούς και τις κυβερνητικές φωνασκίες καμία από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα δεν τηρείται και η ομάδα των τεχνοκρατών που μας επιβλέπει απεχώρησε τελευταία με σαφή πρόθεση να ενεργοποιήσει τους πολιτικούς μηχανισμούς που βρίσκονται πίσω της για μια νέα θεώρηση εναλλακτικών κινήσεων όπου πλέον η περίπτωση να εγκαταλειφτεί η Ελλάδα στην τύχη της είναι προφανής όσον και επίπονη για αυτούς. Το οικονομικό αλλά κυρίως το πολιτικό κόστος για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα εκτιμάται με σοβαρότητα και ανάλογες προετοιμασίες για να το προστατεύσουν από το σοκ είναι καθοδόν, ευδιάκριτες για όσους θέλουν να τις δουν.

Στο εσωτερικό η διαχείριση του κράτους βαίνει προς πλήρη διάλυση. Το τελευταίο επεισόδιο με την διάλυση της τεχνοκρατικής ομάδας της Βουλής για τον προϋπολογισμό και την διαχείριση των πόρων του κράτους που αποκάλυψε μεγάλο μέρος της αλήθειας και ο τρόπος που το κατεστημένο αντέδρασε επιβεβαιώνει την σκλήρυνση της στάσης του και την ραγδαία αποστασιοποίηση σημαντικών στελεχών του κρατικού μηχανισμού από την γραμμή της πολιτικής ηγεσίας.

Ακόμη έγινε πλέον προφανές ότι κάθε ψεγάδι κοινωνικής δικαιοσύνης εξανεμίστηκε καθώς τα βάρη βαίνουν αυξανόμενα στις αδύναμες τάξεις ενώ το κατεστημένο παραμένει στο απυρόβλητο και η φοροδιαφυγή και κάθε είδους κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων έχει επιδεινωθεί.

Η συνεχιζόμενη ουσιαστικά λευκή απεργία των εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών με την παράλληλη διετή αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να τους διαχειριστεί με καταστροφικές συνέπειες στην διαθεσιμότητα πόρων εν μέσω σοβαρότατης ύφεσης της οικονομίας είναι μια άλλη ένδειξη διάλυσης.

Κάθε προσπάθεια περιορισμού του δημόσιου τομέα έχει αποτύχει και τα παραμύθια περί ΔΕΚΟ, εφεδρείες και τα άλλα παραμένουν παραμύθια.

Πλέον σημαντικές όμως είναι οι ενδείξεις διάλυσης του κυβερνητικού σχήματος με παράλληλα παρόμοια συμπτώματα στην κύρια αντιπολίτευση καθόσον και στους δύο σχηματισμούς το 'βαθύ' τους μέρος αντιδρά επιτυχώς σε κάθε κίνηση που θα τους εξέθετε σε λογοδοσία μια και δεν βλέπουν αντίπαλο δέος που να τους υποχρεώσει.

Και τόσα άλλα.....

Ξέρω ότι πολλοί κατατάσσουν άτομα σαν εμένα στις Κασσάνδρες μια και τα μηνύματα που φέρνουμε πάνω από δύο χρόνια τώρα είναι δυσάρεστα και πικρά. Ακόμη ίσως η ιστορία της νεώτερης Ελλάδας όπως πολλοί την γνωρίσαμε τελειώνει και ίσως και τα πικρά μηνύματα είναι πλέον ανήμπορα να διεγείρουν την κοινωνία και να σταματήσουν την πορεία της προς το τέλος που σημαίνει δυστυχία, διχόνοια, εξαθλίωση και περιπέτειες όλων των ειδών που τα πρώτα τους σημάδια είναι στον ορίζοντα. Μπαίνουμε σε μια περίοδο μεσαιωνική μέσα από την οποία θα ξεπηδήσει μια άλλη Ελλάδα αγνώριστη.

Θα ήθελα όμως τους νεώτερους που είναι το λιγότερο υπεύθυνοι αλλά γαλουχημένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα που χτίσαμε εμείς οι γεροντότεροι να τους προτρέψω να διαβάσουν το άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου που γράφτηκε το 1992 και αναδημοσιεύτηκε αυτήν την Κυριακή στην εφημερίδα Το Βήμα αποσπασματικά και συζητά για την κοινωνία των καραγκιόζηδων το πρότυπο αυτό που τόσο πολύ απάντησαν στα χρόνια της μόρφωσης τους. Να δουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή αλλά και του Χατζιαβάτη, του μπάρμπα Γιώργου, του Πασσά και των κοτζαμπάσηδων και να διαλέξουν ποιον ρόλο θέλουν να παίξουν στην ζωή τους μια και η τωρινή μας κοινωνία τους έχει όλους. Μπορεί να μην διαλέξουν κανένα από αυτούς πετάγοντας τις αλυσίδες και χτίζοντας την δική τους κοινωνία.

Διπλωματικό Περισκόπιο