-
Τη δυσθυμία, την πλήξη, την ανία του ανθρώπου των ημερών μας τη μετρούν τα βήματα των διαβατών στη διαδρομή τους για τη δουλειά, όσοι έχουν και όσοι ακόμη αντέχουν τη δίνη των καιρών. Επιχειρήσεις, εταιρείες, φίρμες δεκαετιών χάθηκαν και χάνονται μέσα στο χάος, το γκρεμό των λουκέτων. Έρεβος στην καταστροφή, τη συμφορά. Τι να δεις στα άδυτα του σκοταδιού των λουκέτων;
Ό,τι λεγόταν αναγνωρισμένη επιχείρηση, οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα για την παραγωγή αγαθών, ειδών ζωής και προκοπής λύγισαν στη μπόρα, έσπασαν, έσβησαν κάτω από το βάρος της διαφθοράς των ανίδεων, των άσχετων, των αδίστακτων. Η οκνηρία, η νωθρότητα, η τεμπελιά σ’ όλη της τη δόξα, την αίγλη, τα μεγαλεία!
Στο δρόμο για το γκρεμό ακολουθεί, συνοδεύει ό,τι λεγόταν σπίτι, οικία, οικογένεια, φαμίλια! Βρέχει χωρίς ειρμό, προβάλλει ξαφνικά καταιγίδα, ραγδαία βροχή με δυνατό άνεμο, αστραπές και κεραυνούς. Όσο δυνατή είναι η αμεσότητα, τόσο πειστική η αναφορά, η νύξη. Δηλαδή αληθινή. Αληθινό είναι, ό,τι συγκινεί βαθύτατα τον άνθρωπο. Η συγκίνηση εδώ δεν πρέπει να νοηθεί ως ευάρεστο, ευχάριστο συναίσθημα. Σε διαλείμματα του χαλασμού πουθενά να φανεί το ουράνιο τόξο, η ίριδα με τα επτά βασικά, φυσικά χρώματα. Ο κάθε νοικοκύρης σκιάχτρο, φόβητρο, τέρας μέσα στα συντρίμμια της καταιγίδας προσπαθεί να σώσει, ό,τι μπορεί!
Στο καταλάγιασμα, στο γαλήνεμα, το ξεθύμασμα των δεινών της διαφθοράς, της εξαχρείωσης, της σήψης, συγκινούν τα ερείπια, τα συντρίμμια, τα απομεινάρια της κατάρας, της συμφοράς; Ακούγεται μια κραυγή, άναρθρη δυνατή φωνή που βγαίνει απ’ τα παγωμένα χείλη δεινοπαθούντος ανθρώπου. Χάνει το παιδί του, το μονάκριβό του, τον αριστούχο πτυχιούχο ανωτάτης Σχολής με ντοκτορά, διδακτορικό. Τι συμβαίνει; Δε βρίσκει δουλειά και πήρε το δρόμο της ξενιτειάς για ανεύρεση εργασίας. Ο γιος, η σπαρακτική φωνή της μάνας, του πατέρα, των αδελφών, των συγγενών σήμα, σημάδι, εμφανής ένδειξη παρακμής, ξεπεσμού, κατάπτωσης. Είναι η πίκρα του καιρού μας, που δεν είναι σποραδικό, σπάνιο φαινόμενο, αλλά μια ομαδική καθημερινή οιμωγή, θρήνος. Ακούει κανείς; Έχουν αίσθηση ακοής, αντιλαμβάνονται, νιώθουν τη ζημιά της οικογένειας, της δεινοπαθούσης κοινωνίας, της δόλιας πατρίδας;
Με ποιες ζωντανές, ανθρώπινες δυνάμεις θα ανασάνει η χώρα. Με ποια μυαλά, ποια χέρια θα γίνει η ανάπτυξη; Όταν η ελπίδα στερεύει μπροστά στο θάνατο, ο άνθρωπος ζει την απελπισία του μηδενισμού του, την απελπισία της ελευθερίας του.
Στο δρόμο για το γκρεμό ακολουθεί, συνοδεύει ό,τι λεγόταν σπίτι, οικία, οικογένεια, φαμίλια! Βρέχει χωρίς ειρμό, προβάλλει ξαφνικά καταιγίδα, ραγδαία βροχή με δυνατό άνεμο, αστραπές και κεραυνούς. Όσο δυνατή είναι η αμεσότητα, τόσο πειστική η αναφορά, η νύξη. Δηλαδή αληθινή. Αληθινό είναι, ό,τι συγκινεί βαθύτατα τον άνθρωπο. Η συγκίνηση εδώ δεν πρέπει να νοηθεί ως ευάρεστο, ευχάριστο συναίσθημα. Σε διαλείμματα του χαλασμού πουθενά να φανεί το ουράνιο τόξο, η ίριδα με τα επτά βασικά, φυσικά χρώματα. Ο κάθε νοικοκύρης σκιάχτρο, φόβητρο, τέρας μέσα στα συντρίμμια της καταιγίδας προσπαθεί να σώσει, ό,τι μπορεί!
Στο καταλάγιασμα, στο γαλήνεμα, το ξεθύμασμα των δεινών της διαφθοράς, της εξαχρείωσης, της σήψης, συγκινούν τα ερείπια, τα συντρίμμια, τα απομεινάρια της κατάρας, της συμφοράς; Ακούγεται μια κραυγή, άναρθρη δυνατή φωνή που βγαίνει απ’ τα παγωμένα χείλη δεινοπαθούντος ανθρώπου. Χάνει το παιδί του, το μονάκριβό του, τον αριστούχο πτυχιούχο ανωτάτης Σχολής με ντοκτορά, διδακτορικό. Τι συμβαίνει; Δε βρίσκει δουλειά και πήρε το δρόμο της ξενιτειάς για ανεύρεση εργασίας. Ο γιος, η σπαρακτική φωνή της μάνας, του πατέρα, των αδελφών, των συγγενών σήμα, σημάδι, εμφανής ένδειξη παρακμής, ξεπεσμού, κατάπτωσης. Είναι η πίκρα του καιρού μας, που δεν είναι σποραδικό, σπάνιο φαινόμενο, αλλά μια ομαδική καθημερινή οιμωγή, θρήνος. Ακούει κανείς; Έχουν αίσθηση ακοής, αντιλαμβάνονται, νιώθουν τη ζημιά της οικογένειας, της δεινοπαθούσης κοινωνίας, της δόλιας πατρίδας;
Με ποιες ζωντανές, ανθρώπινες δυνάμεις θα ανασάνει η χώρα. Με ποια μυαλά, ποια χέρια θα γίνει η ανάπτυξη; Όταν η ελπίδα στερεύει μπροστά στο θάνατο, ο άνθρωπος ζει την απελπισία του μηδενισμού του, την απελπισία της ελευθερίας του.
Ας δούμε εν ολίγοις τον όρο ανάπτυξη, γιατί απ’ ότι ακούμε και βλέπουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τον όρο ανάπτυξη οι ιθύνοντες, οι άνθρωποι, που έχουν ηγετικό ρόλο σε μεγάλο ποσοστό έχουν σκοτάδια: γνωστικά, ηθικά, ανθρωπιστικά, δηλαδή τα κατάλληλα να εξευγενίζουν, να εξανθρωπίζουν τον άνθρωπο.
Ο όρος ανάπτυξη είναι αρχαιοελληνικός, δυναμάρι του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος που εξανθρώπισε και εξανθρωπίζει, εκπολιτίζει, ημερώνει, όταν διαθέτει «δυνάμει», δυνητικά τις προϋποθέσεις εξανθρωπισμού. Ο άνθρωπος, η σκέψη του είναι μια ερμηνεία του συναισθήματος, μέσα στο οποίο τελετουργείται το μυστήριο της ζωής. [< ανάπτυξις, -εως < αναπτύσσω < ανά+πτύσσω (= απλώνω, ξεδιπλώνω, ξετυλίγω)].
Ανάπτυξη σημαίνει άνοιγμα, ξετύλιγμα, άπλωμα. Μεταφορικά ανάπτυξη σημαίνει άνοδος, εξέλιξη, προκοπή, άνοδος επιπέδου: γνωστική, ψυχοκοινωνική, τεχνολογική, πολιτιστική, οικονομική κ.λπ.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται επιτυχώς από τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, δηλαδή του συνόλου των τεχνικών και επιστημονικών γνώσεων που αξιοποιούνται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Επομένως ανάπτυξη είναι εξέλιξη, άνθηση, ακμή, προκοπή. Ειδικότερα ανάπτυξη είναι η βελτίωση των οικονομικών δεικτών μιας χώρας με βασικό στοιχείο την αύξηση της παραγωγής. Όταν η όποια ανάπτυξη δεν έχει κατάλληλο καλλιεργημένο ψυχολογικό υπόβαθρο, δηλαδή το σύνολο των παραγόντων, που αποτελούν τη βάση στην οποία στηρίζεται η παραγωγή, πιο λιανά θεμέλιο, στήριγμα η ανάπτυξη από ευχή γίνεται κατάρα, αναθεματισμός, συμφορά!
Λέγεται και είναι σωστό με την προϋπόθεση της ανθρωπιάς ότι η εποχή μας έχει ανάγκη για να προκόψει από τεχνοκράτες. Τεχνοκράτης είναι ο επιστήμονας ή πολιτικός που κατά την άσκηση του έργου του δίνει έμφαση στις τεχνικές απαιτήσεις ή εφαρμογές και λιγότερο στον ανθρώπινο παράγοντα. Όπου δεν υπάρχει ο κατάλληλος ανθρώπινος παράγοντας σε όποια δράση, το έργο βουλιάζει, βυθίζεται, γκρεμίζεται. Π.χ. Γέφυρες στο πρώτο ψιλόβροχο κατέρρευσαν. Πολυκατοικίες σε σεισμούς λίγων ρίχτερ έγιναν ερείπια, συντρίμματα, χαλάσματα. Κάθε ανθρώπινο έργο, εργασία, πράξη αποκαλύπτει με ενάργεια, ζωντάνια την εσωτερική πραγματικότητα του προσώπου, του δημιουργού. Ολόκληρη η εποχή μας κρύβεται μέσα στον άνθρωπο των ημερών μας. Οι εποχές της προκοπής, της ακμής, της άνθησης του πολιτισμού, της οικονομίας, των τεχνών διαθέτουν ανθρώπους με ανθρωπιά «εν δράσει». Μόνο έτσι θα έχουμε μέσα στα έργα της ανάπτυξης τις εποχές και τους ανθρώπους. Στη στατική απεικόνιση τα χάνουμε και τα δύο.
Η αναπτυξιακή ψυχολογία ή η ψυχολογία του κύκλου της ζωής που έχει ως αντικείμενο τη μελέτη των μεταβολών στη συμπεριφορά με την πάροδο του χρόνου σε συνδυασμό με την ανάλυση των αιτίων τους, εστιάζεται κυρίως στη συμπεριφορά των παιδιών καθώς μεγαλώνουν. Στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα μελετήθηκε περισσότερο η συμπεριφορά των ενηλίκων στο πέρασμα των χρόνων.
Ο όρος ανάπτυξη είναι αρχαιοελληνικός, δυναμάρι του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος που εξανθρώπισε και εξανθρωπίζει, εκπολιτίζει, ημερώνει, όταν διαθέτει «δυνάμει», δυνητικά τις προϋποθέσεις εξανθρωπισμού. Ο άνθρωπος, η σκέψη του είναι μια ερμηνεία του συναισθήματος, μέσα στο οποίο τελετουργείται το μυστήριο της ζωής. [< ανάπτυξις, -εως < αναπτύσσω < ανά+πτύσσω (= απλώνω, ξεδιπλώνω, ξετυλίγω)].
Ανάπτυξη σημαίνει άνοιγμα, ξετύλιγμα, άπλωμα. Μεταφορικά ανάπτυξη σημαίνει άνοδος, εξέλιξη, προκοπή, άνοδος επιπέδου: γνωστική, ψυχοκοινωνική, τεχνολογική, πολιτιστική, οικονομική κ.λπ.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται επιτυχώς από τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, δηλαδή του συνόλου των τεχνικών και επιστημονικών γνώσεων που αξιοποιούνται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Επομένως ανάπτυξη είναι εξέλιξη, άνθηση, ακμή, προκοπή. Ειδικότερα ανάπτυξη είναι η βελτίωση των οικονομικών δεικτών μιας χώρας με βασικό στοιχείο την αύξηση της παραγωγής. Όταν η όποια ανάπτυξη δεν έχει κατάλληλο καλλιεργημένο ψυχολογικό υπόβαθρο, δηλαδή το σύνολο των παραγόντων, που αποτελούν τη βάση στην οποία στηρίζεται η παραγωγή, πιο λιανά θεμέλιο, στήριγμα η ανάπτυξη από ευχή γίνεται κατάρα, αναθεματισμός, συμφορά!
Λέγεται και είναι σωστό με την προϋπόθεση της ανθρωπιάς ότι η εποχή μας έχει ανάγκη για να προκόψει από τεχνοκράτες. Τεχνοκράτης είναι ο επιστήμονας ή πολιτικός που κατά την άσκηση του έργου του δίνει έμφαση στις τεχνικές απαιτήσεις ή εφαρμογές και λιγότερο στον ανθρώπινο παράγοντα. Όπου δεν υπάρχει ο κατάλληλος ανθρώπινος παράγοντας σε όποια δράση, το έργο βουλιάζει, βυθίζεται, γκρεμίζεται. Π.χ. Γέφυρες στο πρώτο ψιλόβροχο κατέρρευσαν. Πολυκατοικίες σε σεισμούς λίγων ρίχτερ έγιναν ερείπια, συντρίμματα, χαλάσματα. Κάθε ανθρώπινο έργο, εργασία, πράξη αποκαλύπτει με ενάργεια, ζωντάνια την εσωτερική πραγματικότητα του προσώπου, του δημιουργού. Ολόκληρη η εποχή μας κρύβεται μέσα στον άνθρωπο των ημερών μας. Οι εποχές της προκοπής, της ακμής, της άνθησης του πολιτισμού, της οικονομίας, των τεχνών διαθέτουν ανθρώπους με ανθρωπιά «εν δράσει». Μόνο έτσι θα έχουμε μέσα στα έργα της ανάπτυξης τις εποχές και τους ανθρώπους. Στη στατική απεικόνιση τα χάνουμε και τα δύο.
Η αναπτυξιακή ψυχολογία ή η ψυχολογία του κύκλου της ζωής που έχει ως αντικείμενο τη μελέτη των μεταβολών στη συμπεριφορά με την πάροδο του χρόνου σε συνδυασμό με την ανάλυση των αιτίων τους, εστιάζεται κυρίως στη συμπεριφορά των παιδιών καθώς μεγαλώνουν. Στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα μελετήθηκε περισσότερο η συμπεριφορά των ενηλίκων στο πέρασμα των χρόνων.
Ερχόμαστε στο θέμα μας, στο ζήτημα που μας απασχολεί, το καυτό θέμα της ανάπτυξης: ποια είναι η συμπεριφορά των σημερινών ενηλίκων στα παιδιά τους; Στις δεινές ημέρες μας η οικογένεια, η ομάδα των ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με φυσικούς δεσμούς και ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη στέκεται στο ύψος της, δηλαδή ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ρόλου, των περιστάσεων κ.λπ. Η απάντηση στο ερώτημα φευ είναι αρνητικό. Η σημερινή οικογένεια διεθνώς και στη χώρα μας δεν αίρεται στο ύψος των περιστάσεων, δεν ανταποκρίνεται με επιτυχία σε ό,τι απαιτούν οι περιστάσεις.
Ένα παράδειγμα: Η σύγχρονη οικογένεια διαθέτει γονείς, ενήλικες με ζήλο, ζέση, ενθουσιασμό, τιμιότητα, πάθος για εργασία, δηλαδή συνειδητή σωματική ή πνευματική προσπάθεια του ανθρώπου, που αποβλέπει στην ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών αναγκών του; Η απάντηση στη διακριτική σας ευχέρεια.
Ένα παράδειγμα: Η σύγχρονη οικογένεια διαθέτει γονείς, ενήλικες με ζήλο, ζέση, ενθουσιασμό, τιμιότητα, πάθος για εργασία, δηλαδή συνειδητή σωματική ή πνευματική προσπάθεια του ανθρώπου, που αποβλέπει στην ικανοποίηση των υλικών και πνευματικών αναγκών του; Η απάντηση στη διακριτική σας ευχέρεια.
Δεν είμαστε απαισιόδοξοι, πεσιμιστές, αντίθετα είμαστε εργατικοί, δουλευταράδες, αισιόδοξοι, οπτιμιστές. Πιστεύουμε ότι η σημερινή απελπισία των λαών όλου του κόσμου και του δικού μας, ως καθιερωμένη ανθρώπινη τραγωδία χωρίς έλεος, έχει την κάθαρση, τον εξαγνισμό, την εξυγίανση. Οι όντως ειδήμονες, όχι οι μαϊμού του είδους να ανασκουμπωθούν, να δουν το μείζον θέμα κατάματα, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να δώσουν λύσεις.
(proinoslogos gr) 
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News