1. Όταν το Τέλος Γίνεται Ορατό (Αναδημοσίευση)
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος *
Κανείς θα ήταν ευτυχής αν αυτή η διαπίστωση ήταν λανθασμένη αλλά όλες οι ενδείξεις την υποστηρίζουν. Ακόμη και τα μεγάλα ΜΜΕ που είναι γνωστά για τους δεσμούς τους με το πολιτικό κατεστημένο αρχίζουν να αποστασιοποιούνται σαν να πηδούν από το βυθιζόμενο καράβι Ελληνική Δημοκρατία. Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει.
Πέρα από όλους τους λαϊκισμούς και τις κυβερνητικές φωνασκίες καμία από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα δεν τηρείται και η ομάδα των τεχνοκρατών που μας επιβλέπει απεχώρησε τελευταία με σαφή πρόθεση να ενεργοποιήσει τους πολιτικούς μηχανισμούς που βρίσκονται πίσω της για μια νέα θεώρηση εναλλακτικών κινήσεων όπου πλέον η περίπτωση να εγκαταλειφτεί η Ελλάδα στην τύχη της είναι προφανής όσον και επίπονη για αυτούς. Το οικονομικό αλλά κυρίως το πολιτικό κόστος για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα εκτιμάται με σοβαρότητα και ανάλογες προετοιμασίες για να το προστατεύσουν από το σοκ είναι καθοδόν, ευδιάκριτες για όσους θέλουν να τις δουν.
Στο εσωτερικό η διαχείριση του κράτους βαίνει προς πλήρη διάλυση. Το τελευταίο επεισόδιο με την διάλυση της τεχνοκρατικής ομάδας της Βουλής για τον προϋπολογισμό και την διαχείριση των πόρων του κράτους που αποκάλυψε μεγάλο μέρος της αλήθειας και ο τρόπος που το κατεστημένο αντέδρασε επιβεβαιώνει την σκλήρυνση της στάσης του και την ραγδαία αποστασιοποίηση σημαντικών στελεχών του κρατικού μηχανισμού από την γραμμή της πολιτικής ηγεσίας.
Ακόμη έγινε πλέον προφανές ότι κάθε ψεγάδι κοινωνικής δικαιοσύνης εξανεμίστηκε καθώς τα βάρη βαίνουν αυξανόμενα στις αδύναμες τάξεις ενώ το κατεστημένο παραμένει στο απυρόβλητο και η φοροδιαφυγή και κάθε είδους κατασπατάλησης των δημόσιων πόρων έχει επιδεινωθεί.
Η συνεχιζόμενη ουσιαστικά λευκή απεργία των εισπρακτικών και ελεγκτικών μηχανισμών με την παράλληλη διετή αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να τους διαχειριστεί με καταστροφικές συνέπειες στην διαθεσιμότητα πόρων εν μέσω σοβαρότατης ύφεσης της οικονομίας είναι μια άλλη ένδειξη διάλυσης.
Κάθε προσπάθεια περιορισμού του δημόσιου τομέα έχει αποτύχει και τα παραμύθια περί ΔΕΚΟ, εφεδρείες και τα άλλα παραμένουν παραμύθια.
Πλέον σημαντικές όμως είναι οι ενδείξεις διάλυσης του κυβερνητικού σχήματος με παράλληλα παρόμοια συμπτώματα στην κύρια αντιπολίτευση καθόσον και στους δύο σχηματισμούς το 'βαθύ' τους μέρος αντιδρά επιτυχώς σε κάθε κίνηση που θα τους εξέθετε σε λογοδοσία μια και δεν βλέπουν αντίπαλο δέος που να τους υποχρεώσει.
Και τόσα άλλα.....
Ξέρω ότι πολλοί κατατάσσουν άτομα σαν εμένα στις Κασσάνδρες μια και τα μηνύματα που φέρνουμε πάνω από δύο χρόνια τώρα είναι δυσάρεστα και πικρά. Ακόμη ίσως η ιστορία της νεώτερης Ελλάδας όπως πολλοί την γνωρίσαμε τελειώνει και ίσως και τα πικρά μηνύματα είναι πλέον ανήμπορα να διεγείρουν την κοινωνία και να σταματήσουν την πορεία της προς το τέλος που σημαίνει δυστυχία, διχόνοια, εξαθλίωση και περιπέτειες όλων των ειδών που τα πρώτα τους σημάδια είναι στον ορίζοντα. Μπαίνουμε σε μια περίοδο μεσαιωνική μέσα από την οποία θα ξεπηδήσει μια άλλη Ελλάδα αγνώριστη.
Θα ήθελα όμως τους νεώτερους που είναι το λιγότερο υπεύθυνοι αλλά γαλουχημένοι από το εκπαιδευτικό σύστημα που χτίσαμε εμείς οι γεροντότεροι να τους προτρέψω να διαβάσουν το άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου *** που γράφτηκε το 1992 και αναδημοσιεύτηκε αυτήν την Κυριακή στην εφημερίδα Το Βήμα αποσπασματικά και συζητά για την κοινωνία των καραγκιόζηδων το πρότυπο αυτό που τόσο πολύ απάντησαν στα χρόνια της μόρφωσης τους. Να δουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή αλλά και του Χατζιαβάτη, του μπάρμπα Γιώργου, του Πασσά και των κοτζαμπάσηδων και να διαλέξουν ποιον ρόλο θέλουν να παίξουν στην ζωή τους μια και η τωρινή μας κοινωνία τους έχει όλους. Μπορεί να μην διαλέξουν κανένα από αυτούς πετάγοντας τις αλυσίδες και χτίζοντας την δική τους κοινωνία.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
2. Τα παιδία παίζει: Η κυβέρνηση της έκτης δόσης
Αφού μας οδήγησαν στο χείλος της αβύσσου, οι υποτιθέμενοι ταγοί μας δείχνουν να κάνουν ένα βήμα πίσω. Μετά ατέλειωτα παζαρέματα – που στους δοκιμαζόμενους Έλληνες θυμίζουν το γνωστό κινεζικό «μαρτύριο της σταγόνας – και υπό την εξευτελιστική για τη χώρα μας ωμή πίεση των απηυδισμένων από τα καμώματά τους κοινοτικών Ευρωπαίων, φαίνεται να συναρμολογούν επί τέλους κάποιο κυβερνητικό σχήμα «συνεργασίας», προκειμένου να εισπράξουμε τη θρυλική «έκτη δόση» – και να αποφύγουμε έτσι την άμεση χρεοκοπία. Και συνακόλουθα την εκπαραθύρωσή της χώρας μας από την ευρωζώνη και ουσιαστικά, αν όχι και τυπικά, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη γεωπολιτική της αποδυνάμωση και περιθωριοποίηση. Ενώ όμως παρακολουθούμε εμβρόντητοι την απίστευτα επιπόλαιη και ανεύθυνη αυτή συμπεριφορά του τόσο άκοσμου «πολιτικού κόσμου» μας, καλό είναι να μη μας διαφεύγουν οι ευρύτερες διαστάσεις του εθνικού μας δράματος.
Οψέποτε συγκροτηθεί, η νέα κυβέρνηση θα αποδειχθεί προσωρινής επενέργειας παυσίπονο – όχι θεραπεία του κακού που κατατρώγει τις εθνικές μας σάρκες. Είναι εκ των προτέρων βέβαιο – και άλλωστε, με σκεπτικά ανταποκρινόμενα στις αντιφατικές κομματικές τους σκοπιμότητες, το προεξοφλούν εμμέσως ή και ευθέως και οι ίδιοι οι κατασκευαστές της – ότι η κυβέρνηση αυτή δεν πρόκειται να επιχειρήσει καν, πόσο μάλλον να φέρει εις πέρας, τις επιβαλλόμενες βαθιές τομές στη λειτουργία της κρατικής μηχανής και της οικονομίας. Συναποτελούμενη από αλληλοϋποβλεπόμενους, ιδίως εν όψει επικείμενων εκλογών, παλαιοκομματικούς και από πολιτικά άπειρους «τεχνοκράτες» θα πάσχει από το ίδιο παραλυτικό έλλειμμα λαϊκής εμπιστοσύνης που – δικαίως – απαξιώνει εδώ και καιρό τα κόμματα που θα την στηρίξουν. Στην καλύτερη δε περίπτωση, και υπό τον όρο ότι θα κατορθώσει να συγκρατήσει έστω και μερικώς την ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση, απλώς θα εξασφαλίσει την απαραίτητη κοινοτική συμπαράσταση για τη στοιχειώδη λειτουργία της κρατικής μηχανής επί περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Χωρίς όμως την ανασυγκρότηση του κράτους – προϋπόθεση πρώτη για την επιτυχία μιας ανορθωτικής προσπάθειας – και την υλοποίηση – και όχι απλώς την άσφαιρη εξαγγελία – των αναγκαίων διαρθρωτικών οικονομικών μεταρρυθμίσεων, η συνέχιση της συλλογικής μας κατολίσθησης θα καταστεί νομοτελειακή. Τόσο μάλλον που, δοθείσης της απουσίας μιας αξιόπιστης δύναμης από τον πολιτικό μας στίβο, η διαγραφόμενη εκλογική αναμέτρηση, κλιμακώνοντας την ανίερη διαμάχη μεταξύ κομμάτων για την εξουσία και τις συνακόλουθες έριδες και διαφθορά, όχι μόνο δεν θα τερματίσει την εθνική μας κρίση, αλλά θα την κορυφώσει.
Και συγχρόνως θα ολοκληρώσει το εγκληματικό στραπατσάρισμα της διεθνούς εικόνας της χώρας μας. Σημειωτέον δε, ότι, ενώ το κύρος ενός κράτους διασύρεται ευχερώς και ταχέως, η αποκατάστασή του είναι δύσκολη και χρονοβόρος.
Εν ολίγοις, αυτή τη στιγμή διακυβεύεται το μέλλον της Ελλάδας ως συντεταγμένου και σεβαστού κράτους-μέλους της διεθνούς κοινότητας.
*Απόστρατος μάχιμος αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού και επιχειρηματικό στέλεχος στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με ευρεία εμπειρία στην εκπροσώπηση συλλογικών συμφερόντων <lobbying> και επιχειρησιακές δραστηριότητες μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Με πείρα σε διάφορες χώρες διαμονής και τη φύση των δραστηριοτήτων του είχε επαφές σε επίπεδο ανώτερων στελεχών κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων.
** Ο Γεώργιος Ε. Σέκερης είναι πρέσβης ε.τ. και συγγραφέας του βιβλίου Η Ελλάδα στη «Νέα Τάξη» – η Εθνική μας Στρατηγική στον 21ο Αιώνα (Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2004).
*** Η απόφαση της UΝΕSCΟ που αναγνώρισε ως Τούρκο τον Καραγκιόζη, αντί να προκαλέσει ανακούφιση, εξόργισε την επιλεκτικά ευαίσθητη Ελλάδα. Αποστερείται, λένε, έτσι η χώρα μας από μιαν άυλη φιγούρα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Με κίνδυνο να δεχθώ και πάλι ποταμούς λάσπης, εγώ πληροφορήθηκα με ανακούφιση την απόφαση του διεθνούς αυτού πολιτιστικού οργανισμού να χρεώσει στα κουσούρια των πρώην δυναστών μας Οθωμανών και το καραγκιοζιλίκι. Γιατί εδώ και είκοσι χρόνια από τη στήλη αυτή στηλιτεύω την από μέρους των νεοελλήνων ηρωοποίηση του πρωταγωνιστή του Θεάτρου Σκιών και κυρίως την ανάδειξή του σε πρότυπο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.
Στο «Βήμα» τής 29.12.1991, αναλύοντας την άποψή μου ότι «αυτός ο κακομούτσουνος και κακομοίρης είναι η συμπύκνωση μερικών από τα πιο απεχθή και χυδαία ελαττώματα που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή», επεσήμαινα: «Είναι πρώτα πρώτα τεμπέλης. Παριστάνει ότι δήθεν θέλει να δουλέψει και γι΄ αυτό κατά καιρούς επαγγέλλεται τα πάντα (φούρναρης,γιατρός, δικηγόρος, μάγειρας κτλ., χωρίς να έχει οποιαδήποτε σχετική γνώση, με μόνη πρόθεση να ξεγελάσει τους άλλους για να τα κονομήσει». Σταθερή επιδίωξή του να βγάλει λεφτά χωρίς να κοπιάσει. Αλλά όταν δεν αρκεί η απάτη καταφεύγει στην επόμενη εύκολη λύση, την κλοπή. Χωρίς μάλιστα να διστάζει να κατακλέβει τους κοντινούς του φίλους και συγγενείς (τον Χατζηαβάτη ή τον μπαρμπαΓιώργο). Ετσι, εκτός από τις αρετές της φιλοπονίας και της εντιμότητας, εξευτελίζει και την υψηλή ανθρώπινη αρετή της φιλίας. Χαρακτηριστικό σύμβολο των απεχθών αυτών χαρακτηριστικών του είναι το μακρύ του χέρι. Για να κλέβει ευκολότερα αλλά και για να δέρνει. Και μάλιστα όχι κάποιους κακούς ή εχθρούς αλλά τα ίδια τα παιδιά του και τον καλοκάγαθο και ανιδιοτελή φίλο του Χατζηαβάτη.
Ενα τέτοιο βρωμερό υποκείμενο είναι πολύ φυσικό να χαρακτηρίζεται από τη μέχρις εξευτελισμού αυτοταπείνωση έναντι των ισχυρών και τη βάρβαρη μεταχείριση των αδυνάτων. Είναι φυσικά και άδικος. Οσάκις «κονομήσουν» κάτι με τον Χατζηαβάτη, αναλαμβάνει τη μοιρασιά κατά τη γνωστή ρήση: «Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου». Είναι και μισογύνης. Εκείνος τεμπελιάζει ή διδάσκει τα παιδιά του πώς να τον αντιγράψουν, ενώ η Καραγκιόζαινα ουδέποτε εμφανίζεται στη σκηνή αλλά κάπου στο βάθος κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού και δέχεται εντολές και βρισιές από τον τεμπελχανά σύζυγό της που είναι πάντα ξάπλα κατηγορώντας την άδικη κοινωνία.
Ως οικογενειάρχης δεν αρκείται στο να δίνει το κακό παράδειγμα στα παιδιά του. Τους παραδίδει καθημερινά και μαθήματα κλοπής και απάτης ως μέσου πλουτισμού χλευάζοντας την εργασία, την εντιμότητα, τα γηρατειά.
Ο Καραγκιόζης σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα ήταν το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγήν. Στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί επισήμως ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Με τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είναι περίεργο πώς καταντήσαμε ο παρίας των πολιτισμένων εθνών και αυστηρά εποπτευόμενος λαός ως κατ΄ επάγγελμα απατεώνας και διεφθαρμένος. Ας σημειωθεί ότι ορθώς φαίνεται πως διεκδίκησαν οι γείτονές μας την τουρκική ταυτότητά του. Στη γενέτειρά του Προύσα, στην είσοδο του μεγαλύτερου εκεί τεμένους, υπάρχει εντοιχισμένη η φιγούρα του Καραγκιόζη. Η εξήγηση που μου εδόθη από τον τούρκο ξεναγό ήταν ότι όταν ανεγείρετο το τζαμί ο Καραγκιόζης σύχναζε εκεί διηγούμενος τα ειδεχθή κατορθώματά του. Καθώς χλεύαζε την εργατικότητα των χτιστών προκαλούσε καθυστέρηση στην πρόοδο της ανοικοδόμησης. Ετσι είδε και απόειδε ο επόπτης του έργου και τον αποκεφάλισε.
Μετά τον επίσημο εκτουρκισμό του, μακάρι, απαλλασσόμενοι εμείς οι Ελληνες από την απεχθή κληρονομιά του, να πάψουμε πια να είμαστε έθνος καραγκιόζηδων. Αν δεν είναι αργά.
*** Η απόφαση της UΝΕSCΟ που αναγνώρισε ως Τούρκο τον Καραγκιόζη, αντί να προκαλέσει ανακούφιση, εξόργισε την επιλεκτικά ευαίσθητη Ελλάδα. Αποστερείται, λένε, έτσι η χώρα μας από μιαν άυλη φιγούρα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Με κίνδυνο να δεχθώ και πάλι ποταμούς λάσπης, εγώ πληροφορήθηκα με ανακούφιση την απόφαση του διεθνούς αυτού πολιτιστικού οργανισμού να χρεώσει στα κουσούρια των πρώην δυναστών μας Οθωμανών και το καραγκιοζιλίκι. Γιατί εδώ και είκοσι χρόνια από τη στήλη αυτή στηλιτεύω την από μέρους των νεοελλήνων ηρωοποίηση του πρωταγωνιστή του Θεάτρου Σκιών και κυρίως την ανάδειξή του σε πρότυπο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.
Στο «Βήμα» τής 29.12.1991, αναλύοντας την άποψή μου ότι «αυτός ο κακομούτσουνος και κακομοίρης είναι η συμπύκνωση μερικών από τα πιο απεχθή και χυδαία ελαττώματα που γέννησε η ανθρώπινη ψυχή», επεσήμαινα: «Είναι πρώτα πρώτα τεμπέλης. Παριστάνει ότι δήθεν θέλει να δουλέψει και γι΄ αυτό κατά καιρούς επαγγέλλεται τα πάντα (φούρναρης,γιατρός, δικηγόρος, μάγειρας κτλ., χωρίς να έχει οποιαδήποτε σχετική γνώση, με μόνη πρόθεση να ξεγελάσει τους άλλους για να τα κονομήσει». Σταθερή επιδίωξή του να βγάλει λεφτά χωρίς να κοπιάσει. Αλλά όταν δεν αρκεί η απάτη καταφεύγει στην επόμενη εύκολη λύση, την κλοπή. Χωρίς μάλιστα να διστάζει να κατακλέβει τους κοντινούς του φίλους και συγγενείς (τον Χατζηαβάτη ή τον μπαρμπαΓιώργο). Ετσι, εκτός από τις αρετές της φιλοπονίας και της εντιμότητας, εξευτελίζει και την υψηλή ανθρώπινη αρετή της φιλίας. Χαρακτηριστικό σύμβολο των απεχθών αυτών χαρακτηριστικών του είναι το μακρύ του χέρι. Για να κλέβει ευκολότερα αλλά και για να δέρνει. Και μάλιστα όχι κάποιους κακούς ή εχθρούς αλλά τα ίδια τα παιδιά του και τον καλοκάγαθο και ανιδιοτελή φίλο του Χατζηαβάτη.
Ενα τέτοιο βρωμερό υποκείμενο είναι πολύ φυσικό να χαρακτηρίζεται από τη μέχρις εξευτελισμού αυτοταπείνωση έναντι των ισχυρών και τη βάρβαρη μεταχείριση των αδυνάτων. Είναι φυσικά και άδικος. Οσάκις «κονομήσουν» κάτι με τον Χατζηαβάτη, αναλαμβάνει τη μοιρασιά κατά τη γνωστή ρήση: «Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου». Είναι και μισογύνης. Εκείνος τεμπελιάζει ή διδάσκει τα παιδιά του πώς να τον αντιγράψουν, ενώ η Καραγκιόζαινα ουδέποτε εμφανίζεται στη σκηνή αλλά κάπου στο βάθος κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού και δέχεται εντολές και βρισιές από τον τεμπελχανά σύζυγό της που είναι πάντα ξάπλα κατηγορώντας την άδικη κοινωνία.
Ως οικογενειάρχης δεν αρκείται στο να δίνει το κακό παράδειγμα στα παιδιά του. Τους παραδίδει καθημερινά και μαθήματα κλοπής και απάτης ως μέσου πλουτισμού χλευάζοντας την εργασία, την εντιμότητα, τα γηρατειά.
Ο Καραγκιόζης σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα ήταν το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγήν. Στην Ελλάδα έχει υιοθετηθεί επισήμως ως πρότυπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Με τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είναι περίεργο πώς καταντήσαμε ο παρίας των πολιτισμένων εθνών και αυστηρά εποπτευόμενος λαός ως κατ΄ επάγγελμα απατεώνας και διεφθαρμένος. Ας σημειωθεί ότι ορθώς φαίνεται πως διεκδίκησαν οι γείτονές μας την τουρκική ταυτότητά του. Στη γενέτειρά του Προύσα, στην είσοδο του μεγαλύτερου εκεί τεμένους, υπάρχει εντοιχισμένη η φιγούρα του Καραγκιόζη. Η εξήγηση που μου εδόθη από τον τούρκο ξεναγό ήταν ότι όταν ανεγείρετο το τζαμί ο Καραγκιόζης σύχναζε εκεί διηγούμενος τα ειδεχθή κατορθώματά του. Καθώς χλεύαζε την εργατικότητα των χτιστών προκαλούσε καθυστέρηση στην πρόοδο της ανοικοδόμησης. Ετσι είδε και απόειδε ο επόπτης του έργου και τον αποκεφάλισε.
Μετά τον επίσημο εκτουρκισμό του, μακάρι, απαλλασσόμενοι εμείς οι Ελληνες από την απεχθή κληρονομιά του, να πάψουμε πια να είμαστε έθνος καραγκιόζηδων. Αν δεν είναι αργά.
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News