Το αξίωμα και ο άνθρωπος

Σ’ ένα αξίωμα δεν αρκούν σ’ ένα άτομο μόνο τα προσόντα. Χρειάζεται και κάτι άλλο: Να είναι προικισμένο με πνευματικά εφόδια

Το αξίωμα, κατά τον Πλάτωνα, δεικνύει τον άνθρωπο - την ποιότητα δηλαδή του χαρακτήρα του, τη σωφροσύνη του, ή την ηθική του, τις σχέσεις του με τους άλλους. Αυτό είναι σημαντικό. Γι’ αυτό και συνηθίζουν να κτίζουν σε δρόμους περαστικούς τον «ιερό ναό των Θείων Χαρίτων», έτσι για να έχει ο καθένας στο μυαλό του -να ξέρει- πώς να δένεται με τον άλλο ή πώς να αποκτά και να κερδίζει την αξιοπιστία του ή την εμπιστοσύνη του.

Σ’ ένα αξίωμα δεν αρκούν σ’ ένα άτομο μόνο τα προσόντα. Χρειάζεται και κάτι άλλο: Να είναι προικισμένο με πνευματικά εφόδια και να διακρίνεται για την αρετή του. Γιατί, όσα ιατρικά συγγράμματα π.χ. μελετήσει ένας γιατρός, ή όσες δικαστηριακές αποφάσεις κατέχει ένας νομικός, ή όσα πτυχία της Σχολής Πολέμου αποκτήσει είναι στρατηγός, αν τους λείπει ή στερούνται το υπόβαθρο για αναζήτηση της Δικαιοσύνης, θα είναι κενοί περιεχομένου.

Η δικαιοσύνη κατά τον Αριστοτέλη «είναι πιο λαμπερή και πιο θαυμαστή από το άστρο της αυγής» και στον μέγιστο βαθμό είναι τέλεια αρετή, γιατί περικλείει μέσα της όλες μαζί τις αρετές. Η ζωή είναι γεμάτη από παραδείγματα τόσο από το παρελθόν όσο και από το παρόν επωνύμων, για κακοδιαχείριση του ρόλου τους ή του αξιώματός τους:

• Πολιτικοί σέρνονται στα δικαστήρια γιατί φάνηκαν μικρότεροι της εμπιστοσύνης που τους έδειξε ο λαός τους. Άλλοι γιατί δεν εξετέλεσαν σοφά το καθήκον τους κι άλλοι «ασελγούντες επί των οικονομικών» του κράτους, «του κατασπαράξανε και του καταφάγανε τα δημοσιονομικά του».

•  Οι του χρηματιστηρίου πριν, και οι των τραπεζών σήμερα, διέπραξαν μιαν αδικοπραγία - προέβησαν με απάτη σε μιαν άδικη πράξη, γιατί απουσίαζε η λογική της ηθικής. Εκμεταλλευόμενοι την άγνοια ή την αμάθεια των καταθετών τους, τους αδίκησαν βάναυσα, αφήνοντάς τους λιγότερα από ό,τι τους ανήκουν. Το δικαστήριο έχει καθήκον να ξεχωρίσει το δίκαιον, γιατί δεν είναι επιτρεπτό να υπάρχει αδικία, σε κάτι που είναι «δικό μου», «ιδιοκτησία μου» ή «μέρος του εαυτού μου».

• Επίορκοι στρατηλάτες, «επ’ ονόματι δήθεν της πατρίδας», έδωσαν γην και ύδωρ στον κατακτητή, και μέσα από τον βίαιο ξεσπιτωμό, τη θανή, τον όλεθρο και την καταστροφή, μοίρασαν την πατρίδα.

Και το δράμα να συνεχίζεται: «Να γιομίζει ο τόπος με τους τράγους, τις μαϊμούδες -τους κουβαλητούς- από το βάθος της Ανατολίας.

ΛΟΪΖΟΣ ΠΙΠΗΣ

sigmalive.com 

27/7