Και αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα…

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ακόμη και σήμερα, με τη χώρα πτωχευμένη και έτοιμη να πάρει άλλο ένα πακέτο μέτρων – όχι για τους λόγους που προβάλλουν οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί υπερπατριώτες, αλλά επειδή ουδέποτε (ούτε και τώρα) αντιμετώπισε τις παθογένειές της – η νοοτροπία δεν λέει να αλλάξει.

Εξακολουθούν, δηλαδή, συμπεριφορές από αυτές που έχουν γεννήσει τη γνωστή ρήση «αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν».

Το βλέπουμε κάθε φορά που ταξιδεύουμε εκτός συνόρων ή διαβάζουμε κάποιες πληροφορίες, που για τα ελληνικά δεδομένα μοιάζουν αδιανόητες.


Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, αν κάποιος γίνει υπουργός ή αποκτήσει κάποιο άλλο υψηλό αξίωμα, θεωρεί αδιανόητο, απαξιοί να υπηρετήσει τη χώρα του από άλλο πόστο.

Παραμένει αμίλητος, δεν αποδέχεται άλλο… κατώτερο της αξίας του αξίωμα και περιμένει να έλθει η ευλογημένη ώρα για να… γράψει τα απομνημονεύματά του.

Πικρές σκέψεις που ήλθαν στο νου μέσα στην αίθουσα της ιδρυτικής Διακοινοβουλευτικής Συνδιάσκεψης για την Κοινή Εξωτερική πολιτική και Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας που πραγματοποιήθηκε στην Πάφο της Κύπρου.

Διαβάζοντας τη λίστα των συμμετεχόντων από άλλες χώρες, αναγνώριζες πολλά γνωστά ονόματα.

Πρώην πρωθυπουργοί, πρώην πανίσχυροι υπερυπουργοί, βρίσκονταν εκεί ως απλοί βουλευτές ή πρόεδροι επιτροπών Εξωτερικών και Άμυνας.

Κάθονταν στις θέσεις τους, έπαιρναν τον λόγο για δύο λεπτά, συνέβαλλαν στη διαδικασία, εκπροσωπούσαν τις χώρες τους με τον καλύτερο τρόπο, παρακολουθούσαν μέχρι τέλους τις συνεδριάσεις, δέχονταν τις παρεμβάσεις - παρατηρήσεις περί υπέρβασης του χρόνου ομιλίας από τους (άξιους) συμπροέδρους Αβέρωφ Νεοφύτου και Γιώργο Βαρνάβα, προέδρους αντίστοιχα της Επιτροπής Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και της Επιτροπής Άμυνας της κυπριακής Βουλής.

Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό πως… έχουν ξεπέσει.

Ήταν εκεί για παράδειγμα ο Λαμπέρτο Ντίνι, ο πρώην πρωθυπουργός και υπουργός των Οικονομικών της Ιταλίας. Παρών σε όλες τις συνεδριάσεις, με παρεμβάσεις, με σεβασμό στη διαδικασία.

Ήταν επίσης εκεί η Ελιζαμπέτ Γκιγκού, που έχει επανειλημμένα χρηματίσει υπουργός στη Γαλλία και βρέθηκε στην Πάφο ως απλή βουλευτής – Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Δικαιοσύνης, Εργασίας.

Ήταν και ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας, Λάζλο Κόβατς.

Και πολλοί άλλοι…

Αδιανόητα όλα αυτά για τους πολιτικούς γίγαντες της Ελλάδας. Οι οποίοι μόνο προς τα πάνω αξίζει να κατευθυνθούν.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και μια είδηση αυτών των ημερών. Την προηγούμενη Παρασκευή, το βρετανικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι ο πρίγκιπας Χάρι της Βρετανίας έφτασε σε βρετανική βάση στην επαρχία Χελμάντ του Αφγανιστάν, όπου θα υπηρετήσει για τέσσερις μήνες στην πρώτη γραμμή, λαμβάνοντας μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Ταλιμπάν.

Είχε ξαναβρεθεί εκεί πριν από πέντε χρόνια, όταν υπηρετούσε τη θητεία του ως πιλότος ελικοπτέρων.

Παλιότερα, ο θείος του, πρίγκιπας Άντριου, είχε λάβει μέρος στον πόλεμο των Φόκλαντς.

Προχθές, οι Ταλιμπάν ανακοίνωσαν ότι θα κινήσουν γη και ουρανό για να σκοτώσουν ή να απαγάγουν τον πρίγκιπα.

Προφανώς, και αυτό είναι κάτι το αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα, όπου ένα από τα σημαντικότερα ρουσφέτια είναι η… μετάθεση του στρατιώτη.

Και βέβαια, δεν γνωρίζουμε πολλούς γόνους που να έχουν υπηρετήσει πέρα από το Πεντάγωνο.

Επίσης είναι προφανές ότι ο πρίγκιπας Χάρι είχε… μέσον – τη βασίλισσα γιαγιά του, τον διάδοχο μπαμπά του! Μπορούσε δηλαδή να αποφύγει τον κίνδυνο.

Μόνο που εκτός Ελλάδος, τέτοιου είδους ρουσφέτια είναι αδιανόητα.

Και στη Βρετανία, που θέλει να κυβερνά τα κύματα και όχι να σέρνεται, θεωρείται αυτονόητο πως αν στους κοινούς θνητούς δεν επιτρέπονται τέτοιες χάρες, οι υψηλά ιστάμενοι, ακόμη και οι εστεμμένοι, πρέπει να δίνουν το παράδειγμα – κι’ ας διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο, όπως προκύπτει από το φιρμάνι των Ταλιμπάν.

Και όχι μόνο αυτό: Ακριβώς για να υπογραμμιστεί πως όλοι έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις, η μετάβαση του Χάρι στο Αφγανιστάν ανακοινώθηκε επισήμως – αν και η ανακοίνωση μπορούσε να γίνει μετά την επιστροφή του, για να περιοριστούν οι κίνδυνοι.

Υ.Γ. Τα γράφω αυτά όχι επειδή τρέφω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στη Βρετανία και στους εστεμμένους της. Αλλά επειδή αναζητώ ανάλογα παραδείγματα εν Ελλάδι και δεν τα βρίσκω…
«Ελεύθερη Ζώνη»
12/9/12