Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΟΖ

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Γράφω για την αναγκαιότητα της δημιουργίας ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες για 30 χρόνια τώρα και φαίνεται ότι η ώρα, επιτέλους, έφτασε. Αυτό βέβαια είναι, απλώς, η αρχή αλλά αποτελεί μια απολύτως αναγκαία αρχή. Πρέπει στους επόμενους δύο μήνες να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο νόμου παρόμοιο με αυτό που δημιούργησε η Κύπρος το 2004. Αυτό που έχει προκαλέσει εντύπωση είναι το γεγονός ότι και τα 7 κόμματα που αντιπροσωπεύονται στη σημερινή Βουλή υποστηρίζουν την δημιουργίας μιας τέτοιας ΑΟΖ.

Ιδιαίτερα το κείμενο της προγραμματικής σύγκλισης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ προβλέπει και κάτι που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ασχοληθεί τα τελευταία 25 χρόνια. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι θα υπάρξει μια “Συστηματική προετοιμασία για ανακήρυξη ΑΟΖ στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς πρακτικής, ώστε να επισπευσθεί η εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου”.
Πρόσφατα γράφτηκε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά ετοιμάζει τα ακόλουθα βήματα για την ΑΟΖ:
1. Θα δημιουργήσει ένα νομοσχέδιο για την ανακήρυξη της ΑΟΖ που θα τεθεί άμεσα προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή.
2. Θα προκηρυχτεί διαγωνισμός για την εταιρεία που θα αναλάβει τις σεισμικές έρευνες στην ελληνική ΑΟΖ.
3. Θα ακολουθήσει οικοπεδοποίηση και προκήρυξη για εταιρείες έρευνας και παραγωγής.
4. Θα αρχίσουν οριοθετήσεις με τα κράτη όπου υπάρχει θέμα επικάλυψης.
Ένας τέτοιος σχεδιασμός έχει πολλά προβλήματα γιατί δεν ακολουθεί την πορεία που ακολουθούν κράτη που έχουν δημιουργήσει ΑΟΖ. Για τη δικιά μας περίπτωση δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Κύπρου. Η Κύπρος ξεκίνησε λανθασμένα και έκανε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο πριν ανακηρύξει ΑΟΖ. Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος αντιλήφτηκε το λάθος και όταν ανακήρυξε την Κυπριακή ΑΟΖ , την όρισε αναδρομικά, από την ημερομηνία οριοθέτησης της ΑΟΖ της Κύπρου με την Αίγυπτο. Αργότερα έγινε η οριοθέτηση με το Λίβανο και μετά με το Ισραήλ. Ποτέ η Κύπρος δεν προσπάθησε να αρχίσει μονομερώς οικοπεδοποιήσεις στην ΑΟΖ της χωρίς να υπάρχει οριοθέτηση με κράτη που υπάρχει θέμα επικάλυψης. Επίσης ξένες εταιρείες αποφεύγουν να ζητήσουν οικόπεδα σε περιοχές που δεν έχουν οριοθετηθεί.
Πρέπει ο ελληνικός λαός να αντιληφτεί ότι ο τεράστιος ορυκτός πλούτος της Ελλάδας δεν είναι δυνατόν να αξιοποιηθεί γρήγορα ώστε να μας λύσει, άμεσα, τη σημερινή οικονομική μας τραγωδία. Χρειάζεται επιμονή αλλά και υπομονή γιατί οι εχθροί μας παραμονεύουν. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ έχει αργήσει 30 χρόνια και φέτος πρέπει η ελληνική Βουλή να περάσει το Νόμο για την ΑΟΖ και να λάβει 300 θετικούς ψήφους που θα είναι, αν δεν απατώμαι, ρεκόρ για το ελληνικό Κοινοβούλιο. Απόδειξη ότι μια ανακήρυξη δεν μας λύνει τα οικονομικά μας προβλήματα είναι το γεγονός ότι η Κύπρος ανακήρυξε ΑΟΖ πριν 8 χρόνια και τώρα πηγαίνει στη τρόικα για οικονομική βοήθεια.
Όταν θα έρθει η ώρα της οριοθέτησης, η Ελλάδα πρέπει να κάνει οριοθετήσεις και με τα 6 παράκτια κράτη που έχει θαλάσσια σύνορα. Αυτά είναι η Τουρκία, η Κύπρος, η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Ιταλία και η Αλβανία. Η πρώτη οριοθέτηση πρέπει να είναι με την Ιταλία γιατί είναι και η πιο εύκολη για έναν πολύ απλό λόγο. Υπάρχει, ήδη, από το 1977 η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των δυο κρατών-μελών της ΕΕ. Εδώ βέβαια είναι η μόνη περίπτωση που μπορεί να αρχίσει αμέσως η οικοπεδοποίηση του Ιονίου, χωρίς να περιμένουμε την οριοθέτηση της ΑΟΖ, μια και μπορούμε να οικοπεδοποιήσουμε την ήδη υφιστάμενη υφαλοκρηπίδα.
Η δεύτερη οριοθέτηση πρέπει να είναι με την Αίγυπτο και τη Λιβύη γιατί, κατά τον καθηγητή Αντώνη Φώσκολο, τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου βρίσκονται νότια της Κρήτης. Λόγω αυτού του πλούτου, αυτή η οριοθέτηση πρέπει να έχει προτεραιότητα. Έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα και με τα δύο κράτη γιατί η Αίγυπτος δεν μας αναγνωρίζει τα δικαιώματα του Καστελόριζου, η δε Λιβύη δεν μας αναγνωρίζει τα δικαιώματα της Γαύδου. Βέβαια, όπως είναι γνωστόν, υπάρχουν νέα καθεστώτα σ’ αυτά τα κράτη και εμείς δεν έχουμε προσπαθήσει να πλησιάσουμε τις δύο νέες κυβερνήσεις ενώ οι Τούρκοι αλωνίζουν την περιοχή. Αυτό είναι τόσο κρίσιμο για την Ελλάδα που η μόνη λύση θα είναι η επίσκεψη της τριανδρίας Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη στο Κάιρο και στη Τρίπολι με μοναδικό στόχο την επίλυση αυτών των προβλημάτων.
Βέβαια πρέπει να υπάρξει και η οριοθέτηση με τη Κύπρο που τόσο πολύ επιθυμούν οι Κύπριοι από το 2004 και οι κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου αρνήθηκαν να το κάνουν. Με την Αλβανία δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα, μετά από παρέμβαση της Τουρκίας και πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να επανέλθει και να ζητήσει από την Αλβανία να υπογράψει την συμφωνία οριοθέτησης των δυο κρατών του 2009.
Η τελευταία και πιο δύσκολη οριοθέτηση θα είναι αυτή με τη Τουρκία. Η Τουρκία θα αναγγείλει με στόμφο ότι δεν αναγνωρίζει την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, όπως έκανε και το 2004 με τη Κύπρο. Αλλά η αναγνώριση θα είναι άμεση από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Οι διαπραγματεύσεις με τη Τουρκία θα είναι πολύ δύσκολες γιατί η Τουρκία δεν υπέγραψε τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας λόγω της ύπαρξης του Άρθρου 121(β) που δίνει πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ στα νησιά παρόμοια με αυτά που δίνει στην ηπειρωτική χώρα. Η Τουρκία δεν υπέγραψε και δεν επικύρωσε το Δίκαιο της Θάλασσας λόγω ΑΟΖ και, δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που πιστεύουν ότι η δημιουργία ελληνικής ΑΟΖ δεν είναι αναγκαία. Η Τουρκία για 30 χρόνια τώρα αρνείται να συζητήσει ΑΟΖ με την Ελλάδα αλλά τώρα τα ψέματα τελείωσαν.
Τέλος, κάποιοι πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί έχουν αλλάξει θέση τη τελευταία διετία όσον αφορά την ελληνοτουρκική διαφορά στο Αιγαίο και αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Απόδειξη αυτού είναι η τελευταία επίσκεψη του Φίλιπ Γκόρντον, βοηθού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ , που ξεκαθάρισε τη θέση των ΗΠΑ λέγοντας ότι η χώρα του είναι κάθετα αντίθετη στη μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ από την Ελλάδα, που είναι εντελώς απαράδεκτη, γιατί προσπαθεί να μας πείσει ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι μια διμερής ενέργεια ξεχνώντας όταν όλα τα κράτη του κόσμου (136 στην ακρίβεια που αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει και τη δική του χώρα), έχουν μονομερώς ανακηρύξει ΑΟΖ.
Ινφογνώμων Πολιτικά